Interxección cua que s'arromenda el ruido que se fai al falar muito y sin xeito
Ex.: Xan púxome a cabeza tolla. Nun calla. Ta todo el día con hestorias y que si esto y aquello, y lor-lor-lor.
[Gracias a Iván de Cazarón por esta aportación, pol exemplo y a esplicación d'uso. Lor-lor-lor é unha variante da onomatopeya larlarlar (ou lar-lar-lar), que xa taba recoyida en SUÁREZ FERNÁNDEZ (1996) . Ta relacionada con outras palabras de noso, como "lareta", "laretar" y mesmo "larán", qu'eu xa recoyera en ÁLVAREZ LEBREDO (2003). Todas tan relacionadas morfolóxica y semánticamente con 'falar': lareta é a persona que nun cala, que fala muito; laretar é falar muito, sobre todo nel sentido de contar chismes, tar de conto cos vecíos; larán significa 'baruyo' y pode que tamén teña relacionada etimolóxicamente coas outras palabras. Todas parecen derivarse d'esa voz onomatopéyica 'lar', que, por outra parte, coincide coa terminación del verbo 'falar' (del mesmo xeito qu'a forma utilizada nas linguas vecías -blablablá- coincide coa última sílaba del verbo castellano 'hablar'). É curioso que todas as linguas occidentales usen a onomatopeya bla col mesmo valor: portugués / asturiano / galego / castellano: blablablá; inglés: blah blah; italiano / alemán: bla bla... El noso sería un caso único. Temos que conservar esta forma pra que nun quede nel esqueicemento.]
Ningún comentario:
Publicar un comentario