Al fritir un ovo, pode quedar esparramado, cua xema baxa y abondo feita, y a clara ocupando búa parte da tixela. Neste caso dicimos qu'el ovo ta escolapado (ou escolapao):
Se, por el contrario, queda atotadín, pequeno, cua clara ben arredondiada alredor da xema, que, pola súa parte, ta ben alta y líquida, dicimos que quedóu escolapido:
Pode depender da frescura del ovo: condo tán pouco frescos, é frecuente que queden escolapados; peró tamén é un arte el fritirlos a gusto del consumidor, pra que queden escolapidos ou escolapados conforme ás nosas preferencias.
Exs.: Á neno, ¿cómo vas querer el ovo?, ¿escolapido ou escolapado?
Lo que máis me presta pola noite é un ovín escolapido, con patacas y chourizo.
É claro abondo qu'a palabra real é "escolapado" y qu'escolapido nun é máis qu'un uso humorístico creado por deformación del outra. "Escolapado" (ou "escolapao") é unha derivación del verbo "escolar(se)", que, entre outros significados, ten el de 'perder (ou escurrirse) [un líquido]', como de feito ocurre col ovo condo a clara y a xema s'esparraman pola tixela. Na nosa fala é relativamente frecuente reforzar un verbo col -interfixo -ap- pra darye un matiz despectivo: pasa en "escolapao" lo mesmo qu'en esculapao (frente a 'esculao' -'sin cul'-), en escozapao ('demasiado cocido [un alimento') ou en esconapao ('estragado hasta quedar inservible').
(Muitas gracias unha vez máis a Ovidio López, unha das poucas personas que siguen usando estas palabras y las guarda pra min como un tesouro, como lo que son, vaya).
Ningún comentario:
Publicar un comentario